rupsbanden
Ik ben opgegroeid in een klein stadje in de heuvels van Chiltern, in Buckinghamshire, Engeland. Mijn eerste invloeden kwamen van het luisteren naar de platen die mijn oudste broer in zijn slaapkamer speelde. The Beatles en Pink Floyd waren twee van zijn favoriete bands. Ik was pas twaalf jaar oud toen ik voor het eerst het album Dark Side of the Moon van Pink Floyd hoorde.
Muziek werd een perfect excuus om mijn verlangen naar eenzaamheid te bevredigen. Ik werd een beetje fanatiek over het willen gitaar spelen, en toen ik midden in de tienerjaren was, was dat vrijwel alles wat ik deed. Als het op songteksten aankomt, beoordeel ik zowel Bob Dylan als Neil Young zeer hoog. Bob Dylan schreef voor de gewone persoon; Ik bewonderde hem daarvoor.
In april 2009, op 48-jarige leeftijd, heb ik alles op het spel gezet en ben ik naar de Verenigde Staten verhuisd. Ik kwam vier jaar later terug naar Engeland, straatarm, dakloos en zonder enig idee hoe ik mijn verwoeste leven weer zou opbouwen.
Een toevallige ontmoeting met een Russische heldin, genaamd Karina Boroday. leidde tot een uitnodiging om lid te worden van VKontakte (het Russische equivalent van Facebook). Voordat ik Karina kende, had ik er nooit aan gedacht om een dichtbundel te schrijven. Terwijl ik door haar profiel bladerde, vond ik een foto van haar zittend in een veld. Ik schreef op wat ik voelde, in de vorm van een gedicht. Toen ik het gedicht met Karina deelde, schrok ze van hoe diep ik in haar ziel had kunnen turen. Karina deelde het gedicht op haar profiel en het veroorzaakte een kettingreactie.
Het Russische volk heeft nog steeds een diep respect voor dichters en schrijvers. Het feit dat ik een niet-gepubliceerde auteur was, weerhield veel heldinnen er niet van naar voren te komen om hun verhaal met mij te delen. Slechts een paar dagen nadat Karina The Golden Fields of Autumn had gepost, schreef ik nog een gedicht, 'Bird in a Cage' voor Valeria Semchenko. Binnen korte tijd heeft Valeria haar baan opgezegd zodat ze mij fulltime kon assisteren bij het project. Ik schreef de gedichten en koos de bijbehorende afbeelding bij elk gedicht, Valeria regelde al het andere.
Het ene gedicht leidde tot het andere, en nog een, totdat er een gedichtenbundel ontstond. Elk gedicht in het boek vertelt een waargebeurd levensverhaal. De onschuld, rauwheid en kwetsbaarheid van alle betrokkenen maken deel uit van de algehele charme van de boeken.
Dit is de verkorte versie van hoe Butterfly Wings het boek tot stand is gekomen. Het volledige verhaal zal worden verteld in het komende boek Caterpillar Tracks.
THE GATEWAY
Ren door de mist van lang geleden,
naar een kasteel bovenop een heuvel.
De zoektocht die u had gestart, loopt ten einde,
je bent niet langer een dienaar van wil.
Open de deur door de kasteelmuren,
werp je ogen op de schoonheid van binnen.
Alles kan van jou zijn als je je hand uitstrekt, zei ze.
De witte dame die voor je staat,
werpt duidelijke tranen om uw blik te verzachten.
Maar als haar bloem in je armen wordt gehouden,
uw dood zal zijn gebed verhoord hebben.
Hij test de kennis die je ondersteunde,
om alles te weerstaan dat zo gemakkelijk wordt gegeven.
Deze ontmaskerde verleiding is zijn laatste,
laat uw geweten rusten op de pilaren van de hemel.
Geef de schoonheid alleen door de binnenplaats,
naar een deur aan het einde van het pad.
Drie heldere sleutels hangen alleen aan de koude steen, kies er verstandig een om je pad te verlichten.
Het antwoord op deze reiszoektocht,
lag diep binnen deze muren.
Wanneer de tijd rijp is om te onthullen,
moge je vinden wat rechtmatig van jou is.
De poort naar de meest wijze geest van allemaal,
werd op slot gehouden zonder deze sleutel.
Toen eindelijk na duizend jaar,
de deuren worden wijd gegooid.
Er is een spiegel, vertel me, wat zie je?
Every engine, needs a key to start it
Taun Richards | Schrijver
De gouden velden van de herfst
De gouden velden van de herfst; de zomer loopt ten einde.
Ze zit een tijdje, de zon buigt neer, neemt terloops een pose aan.
De wereld is verdwenen; het enige wat ze kon horen was het ritselen van de bomen.
Vogels zingen, krekels fluiten, het zwakste gefluister van een zomerbriesje.
Karina leende een dag van haar leven, wachtte even, net lang genoeg om na te denken.
Keken naar de mooiste zonsondergang die de wolken sproeit, gebrand oranje en roze.
Ze dacht erover om alles achter zich te laten, om alleen te leven met Moeder Aarde.
Geen negen tot vijf, geen files, geen internet, wat is dat nou echt allemaal waard?
Geld. kleding, make-up, geen van de dingen deed hier veel toe.
Ze kon zichzelf zijn, de wereld viel stil, haar gedachten waren voor een keer helder.
Er veranderde iets toen haar ziel over die dunne blauwe lijn stapte.
De sluiter klikte, haar gezichtsuitdrukking werd voor altijd vastgelegd in een moment van tijd.
Haar deugd, zo gezond als het grassprietje dat aan haar lippen hangt.
Een mooie herinnering, een eenzaam meisje, dat voor dit soort momenten leeft.
Gedicht geschreven voor Karina Boroday
KENNIS
Ik wil Valeria Semchenko speciaal bedanken voor haar ongelooflijke geloof en geloof in mij en dit boek. Maria Martynova voor haar vrijgevigheid bij het beheer van alle juridische aspecten voor de vrijgaveformulieren voor auteursrechten. Alle fotografen en modellen die hebben meegewerkt aan het leveren van zulke uitstekende beelden. Ten slotte wil ik alle heldinnen bedanken die hun persoonlijke verhalen met mij hebben gedeeld, zonder jullie was dit boek niet mogelijk geweest.